Τα κινητά μεταφέρουν με την ίδια προθυμία την πορνογραφία, όπως μεταφέρουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Το ότι βρέθηκαν με τόση ευκολία στα χέρια των εφήβων, είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πορνογραφικής σχέσης που έχουμε με την κατανάλωση.
Θυμάμαι, τη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου, όταν η πορνογραφία έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα στις μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες. Υπήρχε μια ταινία, soft porno που κατάφερα και την είδα στη ζούλα, πίσω από μια μάντρα θερινού σινεμά. Ο τίτλος ήταν «Ποιος ευθύνεται για την πορνεία της 16χρονης Εύας;». Ηθικοπλαστικού περιεχομένου, με μια δόση μηνύματος προς τις οικογένειες οι οποίες επιπλήττονταν για την πλημμελή επιτήρηση των γόνων τους, την εποχή που η Δύση δονούνταν στους ρυθμούς του «sex, drugs, and rock ‘n roll». Μεταξύ ηλίθιου διδακτισμού και κοινότοπων ερμηνειών για την παραβατική συμπεριφορά μιας έφηβης, η ταινία προσέφερε και μικρές δόσεις οφθαλμολαγνικής απόλαυσης- λίγο στήθος, λίγο μπούτι, λίγο γλουτό, λίγο σμίξιμο μελών σε ημίφωτα, όλα σε ελάχιστες, υπαινικτικές δόσεις, ικανές όμως να εκτινάξουν στα ύψη την εφηβική τεστοστερόνη. Επειτα, ήρθε ο Γκουσγκούνης, τα τσοντάδικα, ήρθαν και οι πραγματικές «φάσεις» - στις κοπάνες, τις εκδρομές, τα Σαββατοκύριακα- και η τεστοστερόνη ήρθε στα ίσα της. Τριάντα έτη μετά, δεν θα τολμούσα βεβαίως να απαντήσω με λεπτομέρειες στα ερωτήματα της κόρης μου «τι έκανες όταν ήσουν παιδί, μπαμπά» (όπως λέμε «τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά;», γιατί κι αυτό ένα είδος πολέμου είναι, με τη φύση και τη βιολογία μας). Ως παιδί της εποχής που μεγάλωνε στον απόηχο της λεγόμενης «σεξουαλικής απελευθέρωσης», θα φρόντιζα να λογοκρίνω κάθε «ηρωική» σκηνή ακατάλληλη δι’ ανηλίκους, εκπαιδευμένος άλλωστε κι ο ίδιος στην υποκρισία της ηθικής λογοκρισίας. Αυτός είναι ένας λογικός συμβιβασμός με τη βιολογία της ηλικίας και του «χάσματος των γενεών». Αλλά, προφανώς, δεν δικαιούμαι ούτε εγώ ούτε οι συνομίληκοί μου γονείς να παριστάνουμε τους κατάπληκτους, να βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας, για τα σεξουαλικά ήθη της σημερινής γενιάς εφήβων όπως παρουσιάζονται – με τις ίδιες αναλογίες υποκριτικού διδακτισμού και γαργαλιστικής πορνογραφίας της εποχής Γκουσγκούνη- από τη σύγχρονη τηλεοπτική τρομοκρατία. Η οποία παροτρύνει κουτοπόνηρα το μέσο γονιό απλώς να κλειδώσει το παιδί στο σπίτι.
Για να εξηγούμαστε λοιπόν, το μόνο που έχει προστεθεί στην πορνογραφική ζωή των σύγχρονων εφήβων, είναι πιθανώς το κινητό, το κομπιούτερ και το Ιντερνετ τα οποία απλώς υποκατέστησαν τα λαθρόβια soft porno της δεκαετίας του ’70, το σελουλόιντ και την οργιώδη φαντασία μας. Τα κινητά και τα PC μεταφέρουν με την ίδια προθυμία την πορνογραφία, όπως μεταφέρουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου, τις Δέκα Εντολές ή το Κοράνι. Το ότι βρέθηκαν με μεγάλη ευκολία στα χέρια των εφήβων, είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πορνογραφικής σχέσης που έχουμε αναπτύξει εμείς, οι γονείς τους, με την κατανάλωση. Πριν το κινητό φτάσει στα χέρια και του τελευταίου εφήβου, είχε περάσει από τα χέρια εκατομμυρίων ωρίμων και μεσηλίκων (εκ των τελευταίων πεσόντων κι εγώ). Η «κινητο-απαγόρευση» που επεξεργάζονται ως διέξοδο από το «Σαλό των σχολείων» οι νεοσυντηρητικοί νόες, προσβάλει εκτός από τους εφήβους και τη νοημοσύνη. Και την ίδια προσβολή αποτελεί η «τρομοκρατία» της πολιτικά ορθής εφηβείας του Αλέξη (δεν έχω τίποτε με το παιδί και τους γονείς του, αλλά ο Αλέξης της Βουλιαγμένης δεν είναι ο μέσος όρος, ούτε καν η «προχώ» μειοψηφία της ηλικίας του. Όπως έλεγε κι ο Πασχάλης- πάλι στην εποχή Γκουσγκούνη- «πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης…» Αλλά ποιος κρύβεται πίσω από τις λέξεις του Αλέξη; Ολοι κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο του καθωσπρεπισμού μας).
Η πορνογραφία, ως συνιστώσα του πολιτισμού και της καθημερινότητάς μας, προϋπάρχει και του κινητού και του Ιντερνετ. Όχι μόνο γιατί διαθέτουμε έναν προγονικό πολιτισμό που ανέδειξε την πορνογραφία σε τέχνη (και την καθαγίασε, συνδυάζοντάς την με το λυτρωτικό Αριστοφανικό χιούμορ, ή με τη φυσικότητα ενός φιλοσοφικού πλατωνικού διαλόγου, πριν ή μετά το όργιο). Αλλά γιατί ο πολιτικός και οικονομικός μας πολιτισμός βασίζεται σε ποικίλες πορνογραφικές σχέσεις, που καλύπτουν όλη τη γκάμα των ερωτικών αποκλίσεων. Ιδού ένα μικρό απάνθισμα του λεξικού της απόκλισης:
Αυνανισμός. Ως γνωστόν, με τη συνουσία γνωρίζεις και κανέναν άνθρωπο, αλλά με την αυτοϊκανοποίηση αυτοσυγκεντρώνεσαι. Ο αυνανισμός είναι μια πράξη βιολογικής αυτογνωσίας. Κι επειδή συνήθως μόνο ο εαυτός μας γνωρίζει τι αξίζουμε, η μέθοδος «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» αποδίδει την καλύτερη λύση. Ρωτήστε και τους δικαστές που υπερέβησαν τα όρια της μισθωτής σκλαβιάς και της διαπραγμάτευσης για την τιμή της εργασίας τους και αποφάσισαν να καθορίζουν μόνοι τους τους μισθούς τους.
«Τράφικινγκ». Είναι ο διεθνής όρος για τη διασυνοριακή διακίνηση και εμπόριο σαρκός προς σεξουαλική εκμετάλλευση. Παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της μαστροπείας. Ισχύει, ωστόσο, και σε εθνικό επίπεδο, και καλύτερο δείγμα ης αποτελεί ο τρόπος διαχείρισης των συμβασιούχων του δημοσίου τομέα. Όπως ο μαστροπός υπόσχεται στην Ρωσίδα ή Ουκρανή λαμπρή καλλιτεχνική καριέρα πριν την βγάλει στο κλαρί, έτσι και τα κόμματα εξουσίας έβγαλαν στο κλαρί στρατιές συμβασιούχων, αφού τους απόσπασαν την ψήφο τους κι ύστερα τους έριξαν στον Καιάδα των ανεξάρτητων δικαστηρίων.
Πορνεία. Το ότι κάθε μισθωτή εργασία είναι εκπόρνευση το έχουν πει και ο Μάρξ και η Πάολα με το «Κράξιμό» της, ενάμισυ αιώνα μετά το θείο Κάρολο. Η διαφορά είναι ότι στην καθεαυτό εκπόρνευση επιτρέπεται ακόμη η ερώτηση «Πόσο πάει;» (εδώ, στη γειτονιά μας, στη Συγγρού, σας διαβεβαιώνουμε ότι ισχύει απόλυτα), που σημαίνει τη δυνατότητα ελεύθερης διαπραγμάτευσης της τιμής της εργασίας. Στα άλλα είδη μισθωτής εκπόρνευσης, η διατίμηση γίνεται όλο και περισσότερο κυρίαρχη τάση, με τις παρεμβάσεις του κράτους (εισοδηματική πολιτική) και του υπερκράτους (Ευρωπαϊκή Ενωση).
Φετιχισμός. Απόκλιση που υπάρχει σε τόσες μορφές, όσα και τα ανθρώπινα μέλη και εκκρίματα. Στο πεδίο της οικονομικής καθημερινότητας, κυρίαρχη διάσταση είναι ο φετιχισμός του χρήματος, σε όλες τις εκδοχές του. Όταν ο μέσος καταναλωτής έχει μετρητό χρήμα στην τσέπη ή πιστωτική κάρτα με πιστωτικό όριο 10.000 ευρώ, αισθάνεται πλούσιος, κι ας χρωστάει τα διπλά και τρίδιπλα στην τράπεζα.
Τραβεστί. Δεν είναι δική μου έμπνευση η συσχέτιση «τρανσεξουαλισμού» και οικονομίας, καθώς έχει εισχωρήσει (διεισδύσει, αν θέλετε) εδώ και καιρό στον επίσημο πολιτικό λόγο. Δεν ξέρω αν πιο τραβεστί ήταν η οικονομία του Χριστοδουλάκη ή αυτή του Αλογοσκούφη, σε κάθε περίπτωση η δημιουργική λογιστική της προ και μετά Σημίτη εποχής (πάλι θυμήθηκα τον Σημίτη! Να το πω στο γιατρό μου…) ισοδυναμεί με κανονική χειρουργική επέμβαση στην Καζανμπλάνκα.
Σαδομαζοχισμός. Η επιτομή της σχέσης φορολογουμένου και κράτους. Οσο περισσότερο το πληρώνεις, τόσο λιγότερη ευχαρίστηση αντλείς απ’ αυτό.
Παιδοφιλία. Μπορεί να είμαστε διατεθειμένοι να οδηγήσουμε στην αγχόνη ή να ευνουχίσουμε έναν κανονικό παιδεραστή, αλλά ως κοινωνία του θεάματος θα οδηγήσουμε σε ρεκόρ τηλεθέασης την «εισαγγελάτεια» κλειδαρότρυπα στις τουαλέτες των σχολείων. Υστερα, θα την καταδικάσουμε δια των δημοσκοπήσεων και ανήσυχοι για ότι συμβαίνει έξω απ’ το σπίτι μας, αλλά ήσυχοι για την ασφάλεια εντός του, θα στείλουμε τα παιδιά νωρίς για ύπνο. «Όχι, σήμερα δεν θα δεις τηλεόραση, μη σε ξαναδώ να ψάχνεις στον Ιντερνετ και δος μου να ψάξω τα μηνύματα του κινητού σου». Μετά, θ’ αλλάξουμε πλευρό.
ΚΙΜΠΙ
No comments:
Post a Comment