Δεν βλέπω τίποτε για πέταμα γύρω μου. Αισθάνομαι ικανοποίηση όταν αφαιρώ από το περιβάλλον μου κάθε τι που μπορεί να αφαιρεθεί, άδειες κονσέρβες, πατημένα σύκα, χαρτιά περιτυλίγματος, σπάγκους, φθαρμένα πεσκίρια, λειωμένα κεριά. Τα περιττά αντικείμενα αναχαιτίζουν τη φαντασία μου, περιορίζουν την ελευθερία μου. Δεν στενοχωριέμαι όταν σπάω ένα πιάτο ή το γυαλί μας λάμπας πετρελαίου, γιατί αυτό μου επιτρέπει να γεμίσω πιο γρήγορα τη σκουδοσακούλα που κρέμεται από ένα καρφί στον τοίχο της κουζίνας, δίπλα στο νεροχύτη. Όταν είναι γεμάτη, την πηγαίνω στον κάδο που είναι στην άλλη άκρη του όρμου. Διασχίζω περήφανα την παραλία, σαν να βαστάω ένα τρόπαιο ικανό να προκαλέσει το θαυμασμό των λουομένων. Αν ένας από αυτούς, εντυπωσιασμένος από τον όγκο της σακούλας μου, εξέφραζε την επιθυμία να ρίξει μια ματιά στο περιεχόμενό της, θα του το έδειχνα ευχαρίστως. Έχω φαίνεται τέτοια ιδέα για τον εαυτό μου ώστε να θεωρώ αξιοπρόσεκτα ακόμη και τα απορρίμματά μου.
Βασίλη Αλεξάκη, «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα»
No comments:
Post a Comment