«Είναι φανερό πως πέρασες όλη τη ζωή σου στην εξοχή», αποκρίθηκε η Ρουκέτα, «αλλιώς θα ’πρεπε να ξέρεις ποια είμαι. Όμως σε συγχωρώ για την άγνοιά σου. Θα ’ταν άδικο να περιμένω άλλους ανθρώπους να είναι το ίδιο διακεκριμένοι με μένα. Χωρίς αμφιβολία, θα έμενες έκπληκτη αν σου έλεγα πως μπορώ να πετάξω στον ουρανό κι ύστερα να κατέβω μέσα σε μια χρυσή βροχή».
«Δεν το νομίζω και τόσο σπουδαίο», είπε η πάπια, «αφού δεν βλέπω σε τι θα χρησίμευε αυτό. Τώρα, αν όργωνες ας πούμε τα χωράφια όπως το βόδι, ή αν έσερνες ένα κάρο σαν άλογο ή αν φύλαγες τα πρόβατα τουλάχιστον σαν μαντρόσκυλο, θα ’λεγα πως κάτι ήσουνα».
«Φτωχό μου πλάσμα», φώναξε η Ρουκέτα με τρομαχτικό τόνο στη φωνή της, «βλέπω πως ανήκεις στια κατώτερες τάξεις. Ένα πρόσωπο της δικής μου θέσης ποτέ δεν είναι χρήσιμο. Εμείς έχουμε ορισμένα προσόντα κι αυτό είναι αρκετό. Εγώ προσωπικά δεν συμπαθώ καθόλου την εργατικότητα κανενός είδους, κι ακόμη χειρότερα αυτές που ανέφερες. Αλήθεια, πάντα είχα τη γνώμη πως η σκληρή δουλειά είναι μονάχα για τους απόκληρους της κοινωνίας».
Όσκαρ Ουάιλντ, «Μια διακεκριμένη ρουκέτα»
No comments:
Post a Comment