«Φτιάχνουμε ένα αεροπλάνο», λέει ο επισκέπτης μου Άνθρωπος της Τηλεόρασης. Η φωνή του δεν έχει καμία προοπτική. Μια παράξενη, λεπτή σαν χαρτί φωνή.
Μιλάει κι η οθόνη είναι όλο μηχανήματα. …Δύο Άνθρωποι της Τηλεόρασης δουλεύουν σκληρά πάνω σε κάποιο μηχάνημα, σφίγγοντας κοχλίες με πένσες, ρυθμίζοντας τη διάμετρο σωλήνων… Μοιάζει περισσότερο σαν κάποιου είδους γιγάντιο λεμονοστύφτη παρά σαν αεροπλάνο. Ούτε φτερά, ούτε καθίσματα.
«Δεν μοιάζει με αεροπλάνο», λέω…
«Aυτό είναι μάλλον επειδή δεν το έχουμε βάψει ακόμα», λέει εκείνος. «Αύριο θα τους έχουμε δώσει το σωστό χρώμα. Τότε θα δεις ότι είναι αεροπλάνο».
«Δεν είναι το χρώμα το πρόβλημα. Είναι το σχήμα. Δεν είναι αεροπλάνο αυτό».
«Τότε, αφού δεν είναι αεροπλάνο, τι είναι;» με ρωτάει. Αν εκείνος δεν ξέρει, κι εγώ δεν ξέρω, τότε τι είναι; «Άρα, να γιατί πρέπει να φταίει το χρώμα». Ο εκπρόσωπος των Ανθρώπων της Τηλεόρασης μου το φέρνει με τρόπο. «Βάψε το με το κατάλληλο χρώμα και θα είναι αεροπλάνο».
Δεν έχω διάθεση να φέρω αντιρρήσεις.
Χαρούκι Μουρακάμι, «Ανθρωποι της Τηλεόρασης» (συλλογή «Ο Ελέφαντας εξαφανίζεται»).
No comments:
Post a Comment